De eerste weken, dood en leven

Lieve allemaal!
Zo, en nu wordt het eindelijk tijd voor een berichtje!
De tijd vliegt hier echt voorbij en ik maak zooo veel mee dat ik me er lastig toe kan zetten om alles op te schrijven. Heb me er nu echt toe moeten brengen omdat ik het ook wel leuk vind om jullie een beetje te vertellen hoe het hier is en jullie worden te nieuwsgierig! Dus nu schrijf ik maar zover ik kom:)
We zijn hier nu inmiddels 3,5 week (waarvan 2 weken in het ziekenhuis). Aan de ene kant lijkt het alsof ik er nog maar net ben zo snel is het gegaan, aan de andere kant he book ook al weer heel veel gedaan en voel ik me al veel meer thuis hier!
Eerst moet ik even onze bijna dood ervaring kwijt want dat was wel het spannendste van de afgelopen tijd. Het weekend een week geleden gingen we voor een weekendje naar de sesse eilanden, een groep eilanden in lake Victoria. Echt super mooi daar maar de tocht er naartoe was behoorlijk afzien.
Daarvoor zal ik het openbaar vervoer hier uit proberen te leggen. Ze hebben hier een paar bussen maar die rijden niet naar heel veel plaatsen en zijn groot en niet heel stabiel (lees je hebt regelmatig het idee dat hij naar opzij om zou vallen, hebben zelfs al theorien bedacht hoe je mocht dat gebeuren het beste kan zitten). Het meeste vervoer gaat hier per matatu, een minibusje wat bestemd is voor 14 personen (staat zelfs op de zijkant). Als er 14 personen in zouden zitten zou het in nederland al behoorlijk krap gevonden worden. Er zijn klapstoeltjes in het gangpaadje die je opzij kan klappen zodat je aan de 14 komt. Ze weten het hier echter zo te presteren dat ze er nog makkelijk een hele hoop bij proppen. Deze tocht wisten ze tot nu toe ons maximum getal te behalen. Met 24 volwassenen en 4 peuters (1 moesten ze via het raampje bij iemand anders op schoot plaatsen odmat daar de meeste plaats was) gingen we op pad. Het dak wordt gebruikt als achterbak dus was vol met baggage, waarbij we een beetje bang waren dat het dak het ging begeven want die boog gevaarlijk door. Er zijn hier in oeganda een paar geasfalteerde grote wegen maar niet veel, de rest is zandweg waar met name op deze rit heel veel grote gaten in zaten. (ze hebben sowieso niet veel wegen hier waar auto’s op kunnen dus je moet vaak behoorlijk omrijden om ergens te komen). De vering had het waarschijnlijk al lang begeven dus dat was behoorlijk pijnlijk. Om het eiland te bereiken moest je een stukje met de ferry dus we redden op een pier af en op dat moment hadden de remmen het begeven! Dus we reden langs alle wachtende auto’s en mensen (iedereen gillen) en gelukkig was er voor al het wachtenden iets gespannen waar we doorheen braken, denk dat dat de vaart een beetje gebroken had. Toen kwamen we enkele meters voor het einde van de pier en dus het water alsnog tot stilstand. Waarschijnlijk hadden we het niet levend ervan af gebracht als we ietsjes langer door waren gereden, daar zaten we te opgepropt voor. Op de ferry werden de remmen gemaakt en daarna moisten we op het eiland weer verder. Na veel gehobbel hebben we gelukkig veilig de eindbestemming gehaald. Dat is trouwens nog wat anders de matatu legt en bepaalde weg af en stopt dan overal waar je uit wilt stappen gedurende die weg. Mensen moeten dan dus weer allemaal eruit zodat mensen meer achterin er uit kunnen en de baggage moet los gehaald worden. De plaatsen die vrij komen worden dan weer zo snel mogelijk opgevuld met mensen langs de weg. Waarvoor weer gestopt wordt, de kippen tussen je benen geplaatst enzo.
Ook zijn er geen vaste tijden waarop ze gaan maar het gaat wanneer het vol zit. Zo kan het zijn dat je naar een ongunstige bestemming gaat en dus voor vertrek al lang moet wachten. Maar meestal zit het redelijk snel vol.
Ik zit nu in het office-kantoortje bij het ziekenhuis en de vrouw die hier werkt wil graag naar huis over niet al te lang want heeft de hele dag nog niks gegeten en gedronken dus hou het verder kort maar het verhaal van de matatu is eigenlijk de beste omschrijving van hoe dingen er hier aantoe gaat in oeganda
Dit had ik een tijdje geleden geschreven maar moest toen stoppen dus zal ik hieronder plaatsen:

Ik zal bij het begin beginnen. We vlogen, inmiddels alweer tijdje geleden met klm, waar ik eindelijk ook een keertje mijn eigen tvtje had in het vliegtuig dus de tijd vloog voorbij!
Op het vliegveld werden we ‘s avonds opgehaald door het guesthouse, wat wel fijn was omdat we dan nog even niet na hoefden te denken over afdingen en wat voor vervoer het handigst is om te nemen en ‘s avonds vind ik aankomen in een vreemde stad sowieso altijd vreemder.
Voordat we afgelopen maandag zijn begonnen hadden we nog anderhalve week om wat van oeganda te zien. Eerst hebben we 2 nachten in het stadje waar het vliegveld ook was geslapen, Entebbe. De volgende dag zijn we Entebbe gaan verkennen. Wat best even wennen was vond ik. De hitte, mijn nog niet ingelopen schoenen die dus pijn deden, en ik voelde me zooo blank. Klinkt misschien een beetje vreemd maar in Azie voelde ik me veel gemakkelijker. Ik voelde me hier in het begin zo ontzettend opvallend en anders. Heb het een beetje geannalyseerd want vond het maar raar maar denk dat het een combinatie is van dat ik wel echt heel erg anders er uit zie met mijn extreem witte huid en dat er bijna geen andere touristen rondlopen. Je hebt een paar plaatsen waar heel veel touristen zijn en waar het dan meteen ook vol zit met blanken (zoals het backpackers guesthouse, de meer westers georritenteerde winkelcentra en cafees en het handcraft touristen winkeltjes-terrein. Maar als je gewoon rondloopt kom je gewoon totaal niemand tegen die blank is. Is opzich natuurlijk totaal niet erg maar was wel even anders. Had steeds het idee dat ik op de verkeerde plek was ofzo.
Maar inmiddels is het wel wat meer gewend. Voel me nog steeds wel wit maar is al minder erg. (Vergeet soms bijna dat ik wit ben inmiddels, even als toevoeging van vandaag. Nu echt helemaal gewend)
Oeganda is echt een heel mooi land. Vind het geweldig dat ik hier voor mijn co-schap naartoe ‘moest’ want is niet een land waar je zomaar als toerist komt. Terwijl het super mooie gebieden heeft. Je merkt echt heel erg dat het toerisme op gang aan het komen is.
In Entebbe zijn we naar de botanische tuin geweest, heel mooi aangelegd met allemaal naambordjes op de bomen die me niet zoveel zeiden. De dag erna zijn we naar het wild life education center gegaan. Een soort dierentuin maar ze zeggen volgens mij dat ze zieke dieren opvangen, waar ik niet zoveel van merkte. Wel waren er ook veel schoolklasjes die een rondleiding kregen en veel uitleg over de dieren. Wat ik opzich wel goed vond omdat de dieren natuurlijk allemaal wild rondlopen in hun land. Nu hebben wij in ieder geval ook vast de dieren die hier zijn gezien. Vind het idee van een dierentuin nog steeds een beetje apart, helemaal in een land waar ze ook vrij rond lopen maar het is hier wel een beetje anders.
‘s middags ontmoetten we christel en maroeska die de afgelopen weken in het ziekenhuisje in villa maria hadden gezeten (waar ik ook naartoe ga) in Entebbe. Wel leuk om beetje van het ziekenhuisje te horen hoe het daar allemaal is en een beetje tips te krijgen over oeganda. Daarna zijn we naar Kampala vertrokken.

Nu even snel vanaf toen:
In kampala kwamen we heel toevallig Karen en petra tegen die in kampala (de hoofdstad) zitten voor hun co-schap. Wel gezellig en nummers uitgewisseld.
Toen ben ik met ties verder naar oosten gegaan voor een weekje (hadden week voor we begonnen en oosten is lasting te bereiken vanuit villa maria waar ik ben). Naar sipi, prachtige watervallen en heel mooi gebied, Super mooi uitizcht over het gebied en heel fijne plek om te zijn. We hadden onze eigen gids, moses, die ons graag alle mogelijke tours meenam, wat ons bijna gelukt is:). Hij heeft ons meegenomen om uit te leggen over de cultuur, waar we een lokaal brouwsel moesten proberen, wat wel lekker was maar waar ik niet te veel van durfde te drinken want zag er neit heel lief uit voor mijn darmen. Een koffie tour (hele process van koffieplant tot kopje koffie meegemaakt en gedaan, heel apart) en geabseild van waterval (100 m, vet!!! Echt ik stond doodsangsten uit toen ik me over moest geven aan het touw, het feit dat het oegandees was maakte het er niet beter op, maar was echt een kick!). Toen naar tororo, waar een heel grote berg naast het stadje staat (beetje apart, uit het niets), die we beklommen hebben met super mooi uitzicht! Daarna besloten we geen Bergen meer te beklimmen voor de komende week. En naar Mbale, vanwaaruit we naar een rotsschildering zijn gegaan van iig 300 jaar oud maar hoe lang daarvoor wist niemand:). Wel bijzonder om een keer te zien.
Toen nog nachtje kampala waardoor we de hoofdstad ook beetje konden verkennen. Hadden wandeling gemaakt en halverwege een lange weg bleek de weg opeens afgesloten omdat het huis van de president daar was en alle wegen die daar in de buurt komen zijn altijd afgesloten, zeer apart. Maar met wat gesmeek werd het hek even open gemaakt en konden we erdoor. (waarbij we niet eens echt dichtbij het huis kwamen overigens).
S avonds nog afgesproken met fedde, Karen en petra om te eten en naar de film te gaan, film over nelson Mandela, wel apart omdat het iets dichter bij was nu.
Toen naar masaka, het stadje bij villa maria (het dorpje waar mijn ziekenhuis is). Nee het dorpje is niet te vergelijken met wageningen. Het bestaat eigenlijk vooral uit het ziekenhuis en een paar scholen (waar de kinderen allemaal vandaan komen is mij een raadsel), en dan wat hutjes.
Christel was er de eerste week nog en heeft me rondgeleid door het ziekenhuis. Wat wel fijn was omdat ik dan tenminste alles kon vinden en zij een beetje uit kon leggen hoe alles er hier aan toe gaat. Daarnaast is het ook wel fijn om nu een beetje mijn eigen weg te vinden en zelf te kijken hoe ik mijn tijd hier het beste kan gebruiken en wat te doen want is best wel zelf je weg vinden en zelf dingen vragen. Al ben ik daar blijkbaar best goed in want ik maak behoorlijk lange dagen nog. (half 9 tot 5 vaak) terwijl zij meestal vroeg stopten al.
Het ziekenhuis is heel apart. Het begin was best een beetje heftig. De zorg is hier zo slecht. Als mensen geen geld hebben worden ze weggestuurd om naar het overheidsziekenhuis te gaan (wat heel ver weg is, in masaka). Of als ze al opgenomen zijn bljiven ze net zo lang in het ziekenhuis liggen bijvoorbeeld totdat ze betaald hebben (maakt niet uit als het dan een week langer duurt). Ook wordt er echt heel weinig gevraagd en onderzocht. Het enige wat echt uitgebreid opgeschreven wordt is de persoonlijke gegevens zodat het geld achterhaald kan worden mochten ze weg zijn zonder te betalen.
De operatiekamer is echt heel erg onsteriel als je het met Nederland vergelijkt. Ze zouden hier een gat in de lucht springen van blijdschap met een ok als in Heerlen (voor degene die het niet weten, ok is daar gesloten omdat het niet door de hygiene keuring kwam).
Over het ziekenhuis schrijf ik de volgende keer meer want daar is ook oneindig veel over te schrijven. Heb wel al geassisteerd bij paar besnijdenissen, met 2 outreaches mee (aidsvaccinatie in dorpje uit delen en ander dorpje babys vaccineren) en sta nu op de maternity afdeling deze week (zwangeren en vrouwen (meestal jonger dan ik ben) die bevallen zijn).
Nu ga ik er echt vandoor want is tijd voor avondeten (die vrouw (proos) was zelf nog niet klaar zei ze… zielig, want ze werkt echt keihard).
Houden jullie me een beetje op de hoogte van hoe het daar is?!

Kus saar