omschakeling

Lieve allemaal!
Ik ben nu in Bangkok. gistermiddag ben ik met de trein vertrokken om hier vannochtend om 6 uur aan te komen. ik had echt een heerlijk zacht bedje in de trein maar het was toch wel een beetje raar slapen. op de stoel aan de andere kant van het gangpad zat een man met zijn moeder die al meteen een vriend ging bellen om te vragen hoe je de straat van het hotel waar ik naartoe wilde in het thais schreef en die de volgende ochtend heel graag mee wilde in de taxi (met zijn moeder, dat maakte het niet eng:)) om me persoonlijk af te zetten voor het hotel en mij daarna weigerde te laten betalen. leuk hoe je overal steeds weer lieve mensen tegen komt. Ik had een gigantische tas vol eten meegekregen en het was echt een heel bijzondere reis!
In nakhon si thammarat werd ik uitgezwaaid door 4 vrouwen, een man en het jongetje wat ik elke dag een beetje engels leerde (weet niet of ik dat verteld had, tintin, 11 jaar wordt binnenkort geadopteerd door amerikanen. is echt een ontzettend lief en leergierig jongetje) hij moest helemaal huilen toen de trein wegreed. en een aantal andere mensen in het weeshuis en ikzelf hadden het er ook moeilijk mee.
Ik zal een beetje meer proberen uit te leggen over het weeshuis.
wat ik ten eerste volgens mij niet had verteld is dat het een weeshuis voor jongens is. tot 6 jaar zijn er wel meisjes maar als ze 6 worden zijn ze of geadopteerd, of gaan ze terug naar de ouders, of naar een stad 3 uur verderop (al proberen ze dat te voorkomen). Er zijn ook kinderen die in de omgeving door gastouders opgenomen worden. waar het weeshuis elke maand naartoe rijdt om de gezondheid te bekijken, een pakje melk te geven voor elke dag en een zak koekjes, heel goed!
Ik heb zelf overdag doordeweeks elke week met een andere groep van de jongeren kindjes meegelopen (de laaste 1,5 week van 3-6 jaar) en s avonds ging ik vaak naar de oudere (boven de 6) jongens en als de kleinere sliepen of als ik thuis was in het weekend.
Dat het alleen maar jongens waren maakte het wel nog iets lastiger omdat het denk ik nog ingewikkelder was iets met ze te doen, aangezien ze behoorlijk druk en elkaar en mij uitdagend waren. Dat ik een meisje was maakte het nog iets lastiger omdat de wat oudere jongens (mn naarmate ze wat meer vertrouwd aan me waren) dat ook wel erg interessant vonden.
Ik was volgens mij de eerste buitenlander die daar niet alleen kwam om een kind te adopteren. er was in ieder geval nog nooit een buitenlander langer dan een dag geweest. Dat maakte het extra bijzonder. Iedereen kende mijn naam (die ik voor het gemak dan tot sara vermaakt had) en overal hoorde ik continue SARA, SARA. Als ik in de buurt van de jongere groepen kwam was het "RA, RA" en renden de kindjes op me af. gemiddeld had ik continue zo'n 4 kindjes op schoot of aan de hand. De mesnen die daar werken zijn ook allemaal echt heel lief. Door hun werd ik ook continue aangeraakt omdat ze me zo speciaal vonden. en zoals ik al zij werd er heel goed voor me gezorgd/op me geled. (beetje te goed:)). heb allemaal kadootjes gekregen toen ik weg ging. en view, de enige die engels kon heeft me nog is extra bedankt voor alles wat ik met de kindjes gedaan had omdat het zo ibjzonder voor hun was.
De kindjes hebben het in het weeshuis eigenlijk best goed. (voor zover mogelijk). Ze krijgen redelijk goed te eten. Elk weekend en nu het vakantie is ook vaak doorde week, komen er mensen "from the outsite" die eten komen brengen en vaak ook een lekker toetje, als ijs. en soms knuffels / kleren enzo of snoep om uit te delen.
onder de 6 jaar krijgen ze elke dag een stuk fruit en een ei en 3 keer per dag rijst met vlees en groente. en heel vaak snoep. oudere kinderen kregen iets minder fruit maar waren geen kindjes met scheurbuik (of ms 3) en als kindjes ziek waren gingen ze meteen naar het ziekenhuis (ook voor een griepje) die hier ook als huisarts fungeert. bij elke groep sliep ook snachts een volwassene (en bij de babies 3). Ook hebben ze vaste begeleiders dus daar niet veel nieuwe gewenning in. Het enige waar ze echt een gebrek aan hebben eigenlijk is persoonlijke aandacht en liefde. Dat heb ik ze zoveel mogleijk proberen te geven.
Heel erg bedankt nog voor alle kado-tips. ik heb er alleen uiteindelijk geeneen gebruikt. Een deel was hier niet te krijgen en verder had ik het er ook met view over gehad en zij vond ook, eten en dingen als pennnen komen ook genoeg mensen brengen en krijgen ze al, het enige wat ze niet voldoende krijgen is "love" (naar haar woorden). Ik had uiteindelijk bedacht om ze nog een keer allemaal toe te spreken voor het eten (vertaald door view) waarin ik ze daar nog een klein beetje extra van gaf, gezegd hoe fijn hun vriendschap is en dat ik ze altijd zal onthouden enzo. en had voor iedereen een sticker gekocht waarbij ze als ze die zagen aan onze vriendschap moesten denken en ik had nog spekjes uit nederland mee.
voor de volwassenen waar ik meer mee had had ik een foto van mij met hun, of de kindjes waar ze voor zorgden, af laten drukken en daar wat opgeschreven en ook door view laten v ertalen.
Het is echt bizar om nu daar weg te zijn en iedereen voor altijd of iig heel lang dag te moeten zeggen. en het is ook een beetje een cultuur shock om nu weer in bangkok te zijn, in de meest toeristische buurt met allemaal mesnen die hele korte kleren dragen en verstaanbaar zijn. Ook een beetje aan het wachten tot ik ties morgen van het vliegveld op kan halen. maar toch ook wel weer mooie dingen gezien vandaag, en voor het eerst weer nederlands gesproken met iemand in levende lijve (los van telefoon). raar na 6 weken! De afgelopen 5 weken heb ik denk ik sowieso maar 5 toeristen gezien en was view de enige tegen wie ik meer dan 6 woorden kon zeggen.
Ik heb echt een geweldige tijd gehad en ben benieuwd hoe het voglende deel van mijn reis wordt. Naast het hele stomme afscheid van al die lieve mensen heb ik daar natuurlijk ook wel heeel veel zin in!
zoen saar