een kleine impressie (een 10e van wil schrijven)

Sawadie ka (denk er een hoofdknik en mijn handen tegen elkaar voor mijn hoofd bij)
Ik wil eerst even zeggen dat de zorgen die ik zo hier en daar nog lees echt niet nodig zijn, eigenlijk vanaf begin af aan al niet. Het gaat heel goed met me. Het is gewoon heel apart / raar om hier te zitten en iedereen niet te zien en de taalbarriere is idd echt een ramp maar dat heeft ook wel iets grappigs en bijzonders, maakt het eigenlijk heel speciaal. Het is meer gewoon bizar, en niet echt dat ik me slecht voel, in tegendeel zelfs. thais is behoorlijk moeilijk dus ook niet echt te leren, heeft 5 verschillende toonhoogtes waarvan ik het verschil gewoon echt niet kan horen en niet bewust uit kan spreken. Ze lachen me allemaal gigantisch uit de hele dag. en daarnaast wil ik eigenlijk ook nog ongeveer 250 thaise namen kennen en gezichten die erbij horen zodat ik mensen iig herken.. maarja dat lukt dus bij lange na niet.
In het begin was het wel even wennen, wat eigenlijk ook best snel ging, binnen een week voelde ik me er al helemaal thuis (word ook telkens heel warm verwelkomd, als ik maar even weg ben geweest "Sara, Sara". en in het begin was het ook wel een beetje eenzaam maar ik ben gaan inzien dat die eenzaamheid ook vooral een gedachte is, dat ik eigenlijk heel veel mensen om me heen heb (en altijd overal wel weer mensen tegenkom, al is het alleen al de vrouw die me het eten brengt in een cafe en me vriendelijk toelacht).
Ik zal eerst is de weg naar het internetcafe net beschrijven wat een goede indruk van hoe het hier is maakt.
voor ik het terrein af ben heb ik al verschillende mensen moeten vertellen waar ik naartoe ging, allemaal zeer geinteresseerd. (en gister zag ik dat mem net naar mijn raam keek of mijn licht al brande en ik dus in mijn kamer was en heel blij was me toen te zien, dus word goed in de gaten / bescherming gehouden). Toen liep ik langs het hek van de speeltuin waar nog kinderen speelden in het donker en ik met een waterpistool nat gespoten werd onder "sara"-geroep. Dan liep ik langs een chiqer restaurant waar ik nog nooit iemand heb gezien, langs 2 winkels waar ze grafkisten verkopen (in 1 zaten 4 mensen op de grond tussen de grafkisten te eten), langs 2 bloemenwinkels. de 7eleven waar ze ook iets westersere dingen verkopen als wc-papier, wat wel fijn is voor in mijn eigen kamer, krijg het nog steeds niet voor elkaar om niet een zeiknatte broek te krijgen van het water wat ik in andere wc's gebruik (tips?). aan de overkant van de straat het ziekenhuis, waar ik ook al 2 keer geweest ben met kindjes mee, echt bizar hoe anders dat is dan in nederland. 2 "apotheken" en een heeeleboel eetstalletjes waar op elk moment van de dag mensen eten. en dan nog wat vage winkels waar ik wel is in ben gaan kijken maar nog steeds niet van snap wat voor winkels het zijn, beetje van alles wat rommel.
in het internetcafe aangekomen zet ik mijn schoenen voor de deur (waarbij ik nog steeds een beetje bang ben dat ze gestolen zijn als ik klaar ben en ik op sokken (s avonds dichte kleren met veel tegenzin maar noodzakelijk met de vele muggen). Bij het internetcafe begroeten ze me al vanaf de tweede keer met herkenning en op de een of andere manier wist ze dat ik op bij het weeshuis hoorde.
Vorige week heb ik de hele week meegelopen met de kindjes van 2-3 jaar. ik wilde proberen een "gewone" dag te beschrijven voor mezelf en had vorige week vrijdag zelfs pen en papier in mijn zak gestopt daarvoor. maar zoals altijd als ik een idee heb (of denk dat ik snap hoe het gaat) loopt het weer totaal anders en ik heb de kindjes vrijdag nog geen 20 minuten gezien in totaal. Opeens zat ik s middags in de bus naar Trang een stad hier 2 uur vandaan, waar ik vorig weekend geslapen heb bij de zus van de directrice (de directrice wilde me heel graag de plaats waar ze vandaag kwam laten zien volgens mij). Zaterdag heb ik via een reisburo een dagtrip gemaakt. Ik dacht misschien eindelijk toeristen te zien, die ik hier de afgelopen 5 weken eigenlijk niet gezien heb. en er waren zeker 20 toeristen op de boot, maar wel allemaal thaise hihi. Was wel weer heel bijzonder, door een meisje van 20 onder haar hoede genomen die een klein beetje engels kon. heel fijne dag op water en op veel plekken stoppen en snorkelen en een heel aparte onderwatergrot en eten op de boot.
Die toeristen zie ik wel weer als ik de 26e naar bangkok ga. Volgende week donderdag dus al. aan de ene kant veeeel te snel, echt een stom idee om hier weg te gaan en deze mensen en lieve kindjes nooit meer te zien. Daarnaast ben ik wel heel blij dat ik ties dan zie! en dat ik zelf kan kiezen wat (en hoeveel:)) ik wil eten. 26 maart neem ik de nachttrein naar bangkok, heel benieuwd hoe dat is. en ties komt dan de 28e s ochtends heel vroeg aan. en de dag daarna ben ik jarig! wordt een bijzondere verjaardag (met een heel fijn kadootje!)
Ik heb heeel hard jullie advies nodig en tips: ik wil heel graag iets geven aan het weeshuis of de kinderen en de mensen die zo voor mij zorgen hier. helemaal nog meer nu ik gehoord heb dat ik echt belachelijk weinig hoef te betalen hier.
Maar ik kan niks bedenken...... ben al heel lang aan het piekeren maar kom er echt niet uit. speelgoed heeft niet zoveel nut want mogen ze waarschijnlijk toch niet mee spelen en zou ook niet goed weten wat dan.
dus ik hoop dat jullie goede / gekke / lieve ideeen hebben, alle ideeen zijn welkom.
Mijn tijd zit er over 2 minuten op dus hier hou ik het even bij.
Als jullie nog tips hebben wat ik met de kindjes van 3-6 kan doen waar ik deze week zit waar je geen woorden voor nodig heb. (en geschikt is voor 25 kindjes (20 jongens en 5 meisjes) die er in deze 1e groep met 1 leidster zitten (wat opzich al een prestatie is), zijn die ook welkom.
nu snel sturen
veel warmte voor jullie! kus saar