Oeran Oetangs, graancirkels en andere wonderen.

De tijd voor een nieuw stuk is alweer lang geleden, helaas voor jullie zijn de ICT voorzieningen hier niet in grote getalen aanwezig en is geduld een noodzaak. Toch willen we het jullie niet onthouden om een update te geven, al is het maar om er onderuit te komen aan iedereen hetzelfde verhaal te moeten vertellen.
Waar we gebleven waren was de Ssese Islands en het minibusje zonder remmen, wat het weekend daarna kwam was een tripje naar het westen van Uganda, waar we naar het Bigodi Wetland Sanctuary gingen. Dit is een moeras met wat vogels en apen waar we een rondje omheen konden lopen. Opzich niet heel bijzonder, maar het mooie ervan was dat we een zogenaamde ‘homestay’ hadden, dus bij een Ugandees gezin thuis bleven slapen en eten wat wel een grapige ervaring was, vooral de rolverdeling was mooi. Het 12jarige meisje had de rol van assepoester, de 2 jongere zoontjes de rollen van prins, volgens mij bleef dat ook na middernacht hetzelfde, ik heb in iedergeval geen romantische incest scenes meegekregen.
De reis er naartoe verliep weer eens vlekkeloos, doordat we de route niet helemaal goed wisten hebben we uiteindelijke een rondje Uganda gereden (Vrijdag de ene helft, Zondag de andere) en kwamen we pas Zaterdag aan op bestemming ipv Vrijdag. De heenroute had dan weer wel als voordeel dat we door een nationaal park reden en wat olifanten zagen.
De week erna gingen we maar naar Kampala, eigenlijk wilde we naar een Nationaal Park (Murchison Falls) gaan, maar die willen minstens 4 personen hebben, dus dat ging toen niet door. In Kampala hebben we ons maar even ondergedompelt in ‘luxe’. Zo deden we de bioscoop en hebben we vrij westers voedsel naar binnen gewerkt. De Zaterdag avond vonden we het wel eens tijd om te kijken of onze heupen al verAfrikaniseerd waren en gingen we met onze feestmuts op naar Club Obligato, waar de Afrigo Band speelt (zie Youtube). De heupen deden goed werk, we werden zelfs becomplimenteerd door Oegandese vrouwen. Uiteindelijk kan ik toch wel zeggen dat als er medailles uitgedeeld zouden worden, we toch zeker wel goud ontvangen zouden hebben. Daarbij moet ik dan wel weer bekennen dat er in onze gewichtsklasse (federgewicht) weinig competitie was, de meeste deelnemers waren toch duidelijk zwaargewichten, met een enkel buffelgewicht ertussen.
De week erop wilde we weer naar het nationale park, maar jammer genoeg vingen we ook dit weekend bot (helaas geen heilbot, over een lekker stuk vis zou ik niet gaan klagen). En besloten we om in plaats van de Murchison Falls de Bujigali Falls te bezoeken, vrij vertaald, om te gaan raften op de Nijl! Dit was erg leuk, je zit met 8 man in een bootje, waarmee je over de Nijl vaart, zo af en toe kom je een watervalletje of stroomversnellinkje tegen waar je probeert om de boot om te laten vallen en te verdrinken maar dan niet voor het echie. We hadden immers eerder die week al een begrafenis meegemaakt van een willekeurige man van 50. Het is gebruik dat het hele dorp zijn steun komt betuigen en uiteraard deden wij hier aan mee. Steun betuigen ging als volgt: we liepen eerst een uur naar het huis van de man, vervolgens keken we van een afstandje (het staat natuurlijk behoorlijk vol als het hele dorp komt) hoe de beste man onder de grond werd gestopt en gingen we na onze handen aan een boom afgeveegd te hebben (om de geesten te verjagen) weer naar huis.
Het weekend dat daarop volgde was alweer vorig weekend, en omdat dit een lang paasweekend was besloten we om iets te zoeken waar we wel een tijdje zoet mee waren. Uiteindelijk is dit een Kano trekking geworden op Lake Bunyoni, in het uiterste zuid-westen van Oeganda (voor de Gorrila’s linksaf). Dit was een waar avontuur! Het meer was werkelijk prachtig! Het is een krater meer en hierdoor is het meer eigenlijk compleet omringd door bergen en heeft het vele eilandjes. Ook hier sliepen we bij mensen thuis, maar dan wel in tentjes buiten. We hadden een gezellige groep, een Duits gezin met 3 jonge meisjes die in Kampala wonen voor 2 jaar en 2 Belgische jongedames die in Rwanda werken. Het klikte meteen met iedereen en het was dus een erg gezellig tripje, hoewel er ook wel een behoorlijk afzien gehalte was. Zo sliepen we half op de grond, was het snachts vrij koud en was het kano-en vrij pittig, als kers op de meloenbavarioustaart hadden we op de 2e dag een hike op de bergen langs het meer die zo’n 8-10uur duurde. De hike was geweldig, prachtig uitzicht en onderweg kwamen we verschillende locale gemeenschapjes tegen. Zo kregen we halverwege een mooie dansvoorstelling van locale jeugd, erg mooi en georganiseerd vergeleken met de dansvoorstelling waar we mee begonnen. Dit was een voorstelling van Pygmeeen, een alcoholistisch volkje waar geen touw aan vast te knopen is, maar wel garant staat voor een vreemd soort amusement. De mensen in Maastricht moeten maar eens in nuchtere toestand om 6 uur snachts bij de alla gaan staan en de mensen die dan naar buiten komen zijn te vergelijken met pygmeeen, hoewel de pygmeeen niet langen dan 1,5 meter zijn en een hobbit achtig voorkomen hebben. Nadat we de pygmeeen verlaten hadden hoorden we ze nog minuten lang door ruzieen wie het geld mocht hebben dat onze gids ze had betaald.
Al met al was het een geweldig weekend, maar ook zo vermoeiend dat we komend weekend maar eens rustig aan doen en hier in de buurt blijven, het weekend daarna behoren we eindelijk tot de gelukkigen die naar het Nationale Park Murchison Falls gaan.